قصدم نه اين بودكه كنم مدح بوتراب
يا آنكه درتوان بوودم راه آن جناب
اماچه خوب بود كه من ذره اي كنون
انديششان درون رگم دانه ميفرود
ياآنكه درسجود چنان عابدي بدم
ازخويش بي خودونظرم سوي كعبه بود
اماعلي ست بحر وسيعي زبيكران
غم خواردردمندويتيمان ناتوان

علي راه نجاتي توعلي كل صفاتي تو

دراين امواج پرطوفان سراپاالطفاتي تو
تودرروح و وجودمن همه روزوعيودمن
تمام گفتگوي من كلام صبح وشامي تو

محمدفاكر ميبدى
سخن گفتن از عظمت و شكوه غدير، كارى نيست كه از عهده هركس‏برآيد. پرداختن به موضوع پراهميتى چون غدير، تنها از كسانى‏شايسته است كه اين حماسه جاويد تاريخ و نقطه عطف نبوت و امامت‏را آفريدند.
غدير به اراده الهى صورت گرفت، با خطاب (ياايهاالرسول بلغ ماانزل اليك من ربك
پيامبر مامور تحقق عينى غدير شد و على(ع)را به عنوان ولى‏امر، به جهانيان معرفى كرد:
«من كنت مولاه فعلى مولاه.»
پس از اين معرفى شكوهمند، خداوند فرمود: (اليوم اكملت لكم‏دينكم و اتممت عليكم نعمتى و رضيت لكم الاسلام دينا
حادثه غدير بيانگر ارزشهاى مذكور است و روز غدير ظرف زمانى‏ابلاغ آن. در باره اين واقعه بزرگ، عنان قلم به محور اصلى آن،على‏بن ابى‏طالب(ع)مى‏سپاريم و به بازخوانى خطبه «غديريه‏» آن‏حضرت مى‏پردازيم.
روز بيان اراده خدا و روز ابلاغ
«فانزل الله على نبيه فى يوم الدوح مابين به عن ارادته فى‏خلصائه و ذى اجتبائه و امره بالبلاغ.»
خداوند در روز درختان تنومند، آنچه بيانگر اراده‏اش در باره‏بندگان خالص و برگزيده‏اش بود، بر پيامبرش نازل كرد و به وى‏دستور داد آن را ابلاغ كند.
واژه «دوح‏» جمع دوحه به معناى درختان تنومند و بزرگ است. اين سخن درحقيقت‏بيانگر نشانه‏هاى جغرافيايى و تاريخى غدير است‏كه مى‏فرمايد: آن روز زير درختان تنومند، آياتى نازل شد كه مبين‏اراده خدا براى بندگان خالص، مخلص و برگزيده است. آن روز كه‏روز هجدهم ذى الحجه بود. جبرئيل فرود آمد و آيه(ياايهاالرسول‏بلغ ما انزل اليك من ربك)(اى پيامبر! آنچه را از طرف پروردگارت‏بر تو نازل شده، به مردم برسان.)را بر پيامبر(ع)نازل كرد و آن‏حضرت را مامور ساخت آنچه را بين خدا و پيامبر(ص)وجودداشت(ولايت على(ع‏» ، به مردم ابلاغ كند.
از عبارت «بلغ ما انزل اليك‏» معلوم مى‏شود پيش از آن «ولى‏امر» تعيين شده بود و آن روز تنها ظرف معرفى و ابلاغ بود; ونيز روشن مى‏شود خدا «ولى‏» را نصب مى‏كند و پيامبر(ص)تنها به‏معرفى او مى‏پردازد.
روز بزرگ، روز گشايش، روز تكامل...

«ان هذا يوم عظيم‏الشان، فيه وقع الفرج و رفعت الدرج و وضحت‏الحجج.»
اين روز، روزى بسيار با عظمت است. در اين روز گشايش حاصل شد،نردبان تكامل نصب و حجت‏ها آشكار گرديد.
عظمت روز غدير، بدان جهت است كه ظرف ظهور اراده خدا و زمان‏ابلاغ مهمترين پيام الهى است; پيامى كه ابلاغ نشدنش، رسالت راناتمام مى‏گذارد; «و ان لم تفعل فما بلغت رسالته‏»
روزى است كه گشايش و فرج براى اسلاميان حاصل شد و آنان كه‏نگران سرنوشت امت اسلام پس از پيامبر(ص)بودند، نگرانيشان برطرف‏گرديد. روزى كه نردبان تكامل افراشته شد. با طرح مساله امامت‏و معرفى على(ع)به عنوان ولى امر، دين به كمال لازم رسيد وبرهمگان اتمام حجت‏شد.
روز پرده‏بردارى از مقام امامت
«هذا يوم الايضاح و الافصاح عن المقام الصراح.»
اين روز، روز اظهار و پرده برداشتن از جايگاه پاكى وپيراستگى است.
«افصاح‏» به معناى اظهار كردن و مرادف با «ايضاح‏» است. صراحت‏به معناى خالص بودن چيزى از تعلقات است و سخن صريح همان‏است كه خالص از اضمار و تاويل باشد.
اما مقام «صراح‏» يعنى جايگاه پاكى و پيراستگى، و منظور ازآن، مقام عصمت و امامت است كه روز غدير از آن پرده بردارى شد وامام برهمگان مشخص گرديد تا ديگر بهانه‏اى براى منافقان ودورويان باقى نماند و نگويند: پيامبر كسى را معرفى نكرده است.
روز كامل شدن دين
«ويوم كمال الدين.»
غدير، روزى است كه دين خدا كامل شد.
كارى كه در اين روز انجام شد، چنان از اهميت‏برخوردار است كه‏حق تعالى در شان آن فرمود:(اليوم اكملت لكم دينكم.) كارى كه نه‏تنها مرحله نهايى دين مرضى بود بلكه انجام نيافتنش، تبليغ‏نكردن اصل رسالت‏شمرده مى‏شد; «فان لم تفعل... »
از اين روى، خود على(ع)نيز در جاى ديگر فرمود:
«وكمل الله دينه.» خدا دينش را تكميل كرد.
روز پيمان بستن
«ويوم العهد المعهود.»
اين روز، روز پيمان شناخته شده است.
پيامبر(ص)در روز غدير از مردم در باره سزاوارتر بودن خودچنين اعتراف گرفت:
«ياايهاالناس من اولى بالمومنين من انفسهم؟ قالوا الله ورسوله اعلم، قال ان الله مولاى و انا مولى المومنين و انا اولى‏بهم من انفسهم.»
اى مردم! چه كسى نسبت‏به مومنان از خودشان سزاوارتر است؟ گفتند: خدا و پيامبرش داناترند. فرمود: خدا مولاى من است و من‏مولاى مومنانم و از آنها به خودشان سزاوارترم.
آنگاه از آنان اين گونه پيمان گرفت:
«فمن كنت مولاه فعلى مولاه.»
پس هركس من مولاى اويم، على مولاى اوست.
اين بخش از سخن علوى ممكن است اشاره به عهدى باشد كه در آغازآفرينش گرفته شد:
«و اخذ ربك من بنى آدم من ظهور هم ذريتهم و اشهدهم على‏انفسهم الست‏بربكم قالوا بلى.»
به خاطر بياور زمانى را كه پروردگارت از پشت فرزندان آدم،ذريه آنها را برگرفت و آنها را گواه خويش ساخت و فرمود: آيا من‏پروردگار شما نيستم؟ گفتند: آرى.
بدين سبب، در دعاى غدير از كلام علوى مى‏خوانيم:
«وجددت لنا عهدك و ذكرتنا ميثاقك الماخوذ منا، فى ابتداءخلقك ايانا»
امروز عهدت را براى ما تجديد كردى و ميثاقى كه در آغاز خلقت‏از ما گرفتى، دوباره يادآورى كردى.
روز شهود و حضور
«يوم الشاهد و المشهود.»
روز غدير، روز شاهد و مشهود است.
اين تعبيرى است كه قرآن كريم در باره قيامت‏به كار برده‏است:(واليوم الموعود و شاهد و مشهود); سوگند به روز موعود، سوگند به شاهد و مشهود.
شاهد و مشهود در باره روز قيامت‏بدين معناست كه شاهد پيامبرو مشهود قيامت است. شاهد انسانها و مشهود اعمال آنان است. شاهدملائكه و مشهود قرآن است‏شاهد پيامبر و مشهود على‏است.
به كار بردن اين تعبير درباره روز غدير نيز مفيد همين است كه‏پيامبر شاهد و على مشهود است. پيامبر(ص)شهادت به ولايت‏على(ع)داد و انسانها و فرشتگان بر اين امر گواهى دادند. تاريخ‏نيز گواهى داد كه گروهى براى نايل شدن على(ع)به مقام ولايت‏بدوتبريك و تهنيت گفتند; اگرچه پس از اندكى آن را ناديده‏انگاشتند.
روز روشن شدن قرارها از دو رويى‏ها
«يوم تبيان العقود عن النفاق و الجحود.»
روز جدا شدن قرارهاى واقعى از درويى و انكار باطنى.
غدير، روزى است كه خط حق از جريان نفاق مشخص شد. روزى كه‏باعث‏شد حاميان واقعى از مدعيان دروغين جدا شوند. على(ع)فرمود:
«وكشف خبايا اهل الريب و ضمائر اهل الارتداد، وقع الاذعان من‏طائفه باللسان دون حقائق الايمان و من طائفه باللسان و صدق‏الايمان.»
پنهانى‏هاى اهل شك و مخفى كارى اهل ارتداد آشكار شد. در آن‏روز، برخى تنها به زبان گواهى دادند و در دل نپذيرفتند; و برخى‏ديگر به زبان اقرار كردند و بدان معتقد شدند.
روز بيان حقايق
«ويوم البيان عن حقائق الايمان.»
روزى كه حقيقت ايمان بيان گرديد.
كسانى كه تا آن روز ادعاى ايمان به خدا و اطاعت ازپيامبر(ص)داشتند، با معرفى على(ع)بدانها گفته شد: اگر مومن‏واقعى هستيد، بايد بدين امر نيز ايمان داشته باشيد; چرا كه‏پذيرش ولايت على(ع)و گردن نهادن برآن، مصداق اتم و بارز اطاعت‏ازخدا و رسول است. خداوند مى‏فرمايد:
(اطيعوا الله و اطيعوا الرسول.
از خدا و پيامبر پيروى كنيد.
روز راندن شيطان
«يوم دحرالشيطان.»
روز راندن شيطان است.
«دحر» بر وزن دهر به معناى راندن است‏در روز غدير، با كامل شدن دين، شيطان نيز بارديگر رانده شد. شيطان از دين كامل و حقيقت ايمان دل‏خوشى ندارد. او دوست داشت‏دين نا تمام و ابتر بماند و به كفار وعده مى‏داد با مرگ‏محمد(ص) نفس راحتى مى‏كشند. با واقعه غدير وسوسه‏ها و نقشه‏ها، نقش‏برآب شد و همان گونه كه كافران مايوس و نوميد شدند، شيطان نيزمايوس و رانده شد.
امام رضا(ع)نيز فرمود:
«يوم مرغمه‏الشيطان.»
غدير روز به خاك ماليدن بينى شيطان است.
روز برهان
«يوم البرهان.»
قرآن كريم يهود و نصارى را كه مدعى‏انحصار بهشت‏بودند ومى‏گفتند: «لن يدخل الجنه‏الا من كان هودا او نصارى‏» ; هيچ كس‏داخل بهشت نمى‏شود مگر اين كه يهودى و يا نصرانى باشد. محكوم‏كرده، آنها را به استدلال فرا مى‏خواند: «قل هاتوا برهانكم ان‏كنتم صادقين‏» بگو: اگر شما راست مى‏گوييد، دليلتان را بياوريد.
روز غدير دليل حقانيت اهل ولايت و رهروان امامت است; دليل وبرهانى كه تاريخ گواه آن است، دليل ما(اهل ولاء)آن واقعه باشكوه‏است و ديگران اگر مدعى‏اند و راست مى‏گويند، بايد دليل اقامه‏كرده و برهان بياورند.
روز داورى
«هذا يوم الفصل الذى كنتم توعدون.»
امروز، روز جدايى است كه به شما وعده داده شده است.
روز غدير، روز جدايى حق از باطل است‏درحقيقت تشبيه غدير به قيامت است; به عبارت صحيح‏تر تاويلى‏از آن است‏خداوند در باره قيامت مى‏فرمايد:
«هذا يومكم الذى كنتم توعدون.» امروز همان روز موعودشماست.
«هذا يوم الفصل الذى كنتم به تكذبون.»
امروز همان روز جدايى است كه آن را دروغ مى‏پنداشتيد.
در اين تشبيه و تاويل دو نكته وجود دارد:
۱- همان گونه كه در روز قيامت‏حق از باطل جدا مى‏شود، در روزغدير نيز فرقه ناجيه كه مومنان به ولايتند و در صراط مستقيم‏قرار دارند. از ديگر فرقه‏ها جدا مى‏شود.
۲- همان گونه كه كفار و مشركان انتظار وقوع قيامت نداشتند وآن را تحقق ناپذير مى‏پنداشتند، دشمنان ولايت نيز انتظار چنين‏روزى نداشتند و تصور نمى‏كردند خداوند جانشينى براى‏پيامبر(ص)تعيين كند.
روز فرشتگان
«هذا يوم الملاء الاعلى الذى انتم عنه معرضون.»
امروز، روز فرشتگان والا مقام است كه شما از آن روى گردانيد.
اين فقره از خطبه، برگرفته از سخن خداوند است كه فرمود:(لايسمعون الى الملاء الاعلى)آنها نمى‏توانند به(سخنان) فرشتگان عالم‏بالا گوش‏فرا دهند.
به كار بردن اين تعبير بيانگر آن است كه در اين روز فرشتگان‏خدا، به امر الهى، فرود آمدند و چنين ماموريتى را براى‏پيامبر(ص)آوردند. پس از آن نيز، طبق روايت رضوى، در عالم‏فرشتگان محفل انس برگزار شد. امام رضا(ع)فرمود: «وهو اليوم‏الذى يامر جبرئيل ان ينصب كرسى كرامه بازاء بيت المعمور ويصعده جبرئيل و تجتمع اليه الملائكه من جميع السموات.»
و امروز، روزى است كه جبرئيل فرمان مى‏دهد تادر مقابل بيت‏المعمور كرسى كرامت گذارده شود. و او برآن صعود مى‏كند وفرشتگان پيرامونش گرد مى‏آيند.
و نيز فرمود:
«ان يوم الغدير فى السماء اشهر منه فى‏الارض‏»
روز غدير، درآسمان اززمين مشهورتر است.
روز رهنمون
«هذا يوم الارشاد.»
امروز، روز راهنمايى است.
غدير روزى است كه خداوند به وسيله پيامبر(ص)مردم را به مسيرآينده‏شان راهنمايى كرد، حقايق را گفت و ولى‏امر را معرفى كرد. پيامبر(ص)در پايان سخنانش چنين دعا كرد:
«اللهم وال من والاه و عاد من عاداه، واحب من احبه وابغض من‏ابغضه.»
خدايا! دوستان على(ع)را دوست‏بدار و دشمنانش را دشمن بدار. محبوب بدار آن كه او را محبوب دارد و مبغوض بدار آن كه او رامبغوض دارد.
پيامبر(ص)بااين دعا راه ولايت و مسير حب و بغض مردم را مشخص‏فرمود.
روز آزمون
«و يوم محنه‏العباد.»
و روز آزمون بندگان است.
محنت‏به معناى آزمون است و غدير روز آزمايش بندگان. روزى كه‏خداوند ولى و پذيرش ولايتش را وسيله آزمون انسانها قرار داد. هركه آن را پذيرفت و بدان پاى‏بند بود، از بوته آزمايش سرافرازبرون آمد و هر كه آن را رد كرد، باناكامى و خسران رو به رو شد;زيرا نفى ولايت در حقيقت رها كردن رسالت و ترك توحيد است.
روز پيشاهنگان
«يوم الدليل على الرواد.»
«رواد» جمع رائد به معناى پيش قراول است. امام فرمود: غديرروز دليل بر رواد است. على(ع) كه خود از پيشگامان در ايمان واسلام است. اين روز و اين واقعه را از فضايل خود مى‏شمارد ومى‏گويد: روز غدير دليلى است‏بر شناخت پيشگامان، پيشگام دراسلام، پيشگام درايمان به رسالت، پيشگام در فضايل و بالاخره‏پيشگام در امامت.
روز هويدا شدن نهانها
«هذا يوم ابدى خفايا الصدور و مضمرات الامور.»
روزى است كه پنهانيهاى قلوب و ناديدنى‏ها را آشكار كرد.
در اين بخش از خطبه، دو احتمال وجود دارد; يكى گوشزد كردن‏مجدد جريان نفاق، دو رويى و پنهانيهاى مذموم و ديگر آشكار شدن‏اسرار و پنهانيهاى ممدوح. يعنى روزى كه خداوند راز ميان خود وپيامبرش را آشكار كرد. در آن روز پيامبر(ص)سرى را كه خداوند دردرون قلبش به وديعت نهاده بود و از افشاى آن بيمناك بود، آشكاركرد.
روز شناسايى خاصان
«هذايوم النصوص على اهل الخصوص.»
روزى كه به صراحت‏به معرفى خاصان اقدام شد.
پيامبر مكرم اسلام(ص)، از آغاز بعثت تا حجه‏الوداع، بارها بااشاره و كنايه به معرفى على(ع)پرداخته بود. درجريان غدير، بدون‏هيچ پرده پوشى و به دور از هرگونه كنايه و اشاره، با صراحت‏تمام به معرفى على(ع)به عنوان ولى امر پرداخت و راه هرگونه‏توجيه را بست; چرا كه فرمود: «من كنت مولاه فعلى مولاه‏»
از اين رو، امام فرمود: غدير روز تنصيص است. روز معرفى‏خاصان(مخصوصان به امامت)با سخن صريح است.
روز انبيا و اوصيا
«هذا يوم شيث، هذا يوم ادريس و هذا يوم يوشع و هذا يوم‏شمعون.»
امروز، روز شيث، ادريس، يوشع و شمعون است.
دراين بخش از سخن امام، به تعلق غدير به برخى از انبيا واوصيا چون ادريس، شيث، يوشع و شمعون اشاره شده است. در خصوص‏ادريس، قرآن وى را پيامبر معرفى مى‏كند:(واذكرفى الكتاب ادريس‏انه كان صديقا نبيا); در اين كتاب از ادريس ياد آر كه اوپيامبرى صديق است.
شيث‏بنا به نقل تاريخ، وصى حضرت آدم(ع)بوده، يوشع جانشين‏حضرت موسى(ع)و شمعون جانشين حضرت عيسى(ع).
امام صادق(ع)در روايتى روز غدير را متعلق به آدم(پذيرش‏توبه)، ابراهيم (نجات از آتش)، هارون(جانشينى حضرت موسى)وعيسى:(عروج يا...)مى‏داند.
گويا روز غدير يادآور نقاط حساس نبوت انبيا و وصايت آنهااست. از اين رو، پيامبر اسلام(ص)نيز در اين روز به معرفى‏على(ع)مبادرت فرمود.
روز آسايش و آسودگى
«هذا يوم الامن و المامون.»
قبل از واقعه غدير، نگرانيهايى درباره آينده اسلام وجود داشت‏و حتى پيامبر(ص) نيز اين نگرانى را ابراز مى‏كرد; براى نمونه،درحديث ثقلين و خطبه حجه‏الوداع فرمود: «فانظروا كيف تخلفونى‏فى الثقلين‏» ; تامل كنيد كه چگونه پس از من با ثقلين(قرآن وعترت)برخورد مى‏كنيد؟
اما پس از جريان غدير اين نگرانى به شادى مبدل مى‏شود: «الله‏اكبر على اكمال الدين و اتمام النعمه و رضى الرب برسالتى‏والولايه لعلى من بعدى.»
خدا بزرگ است. همان خدايى كه آيين خود را كامل و نعمت‏خود رابر ما تمام كرد و از نبوت و رسالت و ولايت على راضى و خشنودگشت.
على(ع)نيز در همين خطبه فرمود:
«واقر عين نبيه و المومنين و التابعين.»
چشم پيامبر و مومنان و پيروان را روشن كرد.
افزون بر اين، در همان روز آسايش و امنيت پيامبر را تضمين‏كرد و فرمود: «والله يعصمك من الناس‏»
على(ع)نيز فرمود: «وضمن له عصمته منهم‏»
پس از اين جهت نيز غدير روز آسودگى است.
روز گنج پنهان
«هذا يوم اظهار المصون من المكنون.»
غدير روزى است كه آنچه در پنهان نگهدارى مى‏شد(ولايت)، آشكارگرديد.
تعبير «المصون من المكنون‏» بيانگر آن است كه حادثه غدير يك‏برنامه آنى نبوده، پيش از فرا رسيدن اين برهه از زمان، درمكنون(صندوق علم الهى)محفوظ بوده است. خداوند آن را بر پيامبرش‏نازل و در سينه وى به وديعت نهاد. اين امر نهانى سرانجام‏درغدير آشكار شد.
روز آشكار شدن رازها
«هذا يوم ابلاء السرائر.»
امروز، روز فاش شدن رازهاست.
اين كلمات تعبير ديگرى از همان چيزى است كه قبلا بيان شده‏بود. در حقيقت امام باتوجه به اهميت اين اعلان و اعلام، آن را به‏چند گونه بيان كرده است: يك بار فرمود: «يوم الايضاح‏» ; بارديگر فرمود: «يوم ابدى خفاياء لصدور» ; درمرتبه سوم گفت: «اظهار المصون‏» ، و بالاخره در آخر بيان داشت كه: «ابلاءالسرائر» روزى كه اسرار درون اعم از كفر و ايمان، بغض و حب،شر و خير، ريا و اخلاص و... آشكار شد.
اين تعيبر نيز برگرفته از وصف قيامت در قرآن است كه‏فرمود:(يوم تبلى السرائر)
در آن روز(قيامت)اسرار آشكار مى‏شود.
تشبيه روز غدير با روز قيامت، مى‏تواند نشان دهنده اين باشدكه غدير نيز چون قيامت اعلان پايان يك دوره و آغاز دوره‏اى‏ديگراست. پايان دوره‏اى از ارشاد(نبوت) و آغاز دوره‏اى‏ديگر(امامت).

http://www.sibtayn.com

به روز غدير خم از مقام لم يزلي

به كائنات ندا شد به صوت جلي

كه بعد احمد مرسل به كهتر و مهتر

امام و سرور و مولا عليست علي ، علي

***

عيد كمال دين . سالروز اتمام نعمت و هنگامه اعلان وصايت و ولايت

امير المومنين (ع)

بر شيعيان و پيروان ولايت خجسته باد

روز مـحـشــر پـرسـيـد ز مـن رب جـلــــــــي

گفت تو غـرق گنـاهي؟ گفتمش يـا رب بلي

گفت پس آتش نميـگيرد چـرا جـسم و تنـت

گفتمش چون حـك نمودم روي قلبم يا علي

قرآن به جز از وصف علي آيه ندارد

ايمان به جز از حب علي پايه ندارد

گفتم بروم سايه لطفش بنشينم

گفتا كه علي نور بود سايه ندارد

خورشيد چراغكي ز رخسار عليست

مه نقطه كوچكي ز پرگار عليست

هركس كه فرستد به محمد صلوات

همسايه ديوار به ديوار عليست

***

اي خداي مرتضي !

 گردي از گامهاي فتوت مرتضي را بر سر جهانيان بپاش تا ريشه نامردي در جهان بخشكد

http://www.astane.mihanblog.com/

***

***

خداوند عزّوجلّ و من از او راضي و خشنوديم. آيه‌اي در قرآن مُشعِر به رضايت حق از بندگان، نازل نشده مگر آن كه در شأن علي(عليه السلام) است و هر جا كه خداوند مؤمنين را مخاطب قرار داده، در درجه نخست، نظر به او داشته است. آيه مدحي نيست مگر آنكه در مورد اوست و بهشتي كه در سوره « هَل أتي علي الانسان» ياد شده، براي اوست، و در نزول آن ديگري جز او منظور نشده و ديگري جز او مدح و ستايش نشده و ديگري جز او مدح و ستايش نشده است . اي مردم! علي(عليه السلام)، ناصر دين خدا و حامي پيامبر خداست، اوست پارساي پرهيزگار و طيّب و طاهر و رهنما و ره يافته.

اي مردم! ذريّه و نسل هر پيامبري از صلب خود اويند امّا ذريّه و نسل من از صلب علي(عليه السلام) هستند.

خطر انحراف و كار شكني
اي مردم! شيطان به حسادت، آدم را از بهشت بيرون كرد، پس مبادا كه نسبت به علي(عليه السلام) حسد ورزيد كه اعمالتان يكسره باطل شود و به لغزش و انحراف درافتيد؛ كه آدم صفوت الله تنها به سبب يك معصيت، به زمين فرو افتاد؛ پس بر شماست كه مراقب احوال خويشتن باشيد. شما كه در ميانتان، دشمن خدا نيز هست.

(اي مردم!) جز شقيِ واژگون بخت كسي با علي(عليه السلام) كينه نمي‌ورزد و جز پارساي پرهيزگار، مِهر علي(عليه السلام) در دل نمي‌گيرد و جز اهل ايمان و مخلصان بي ريا به علي(عليه السلام) ايمان نخواهند آورد و به خدا سوگند سوره «وَالعَصر إِنَّ الإِنسانَ لَفي خُسرٍ ...» در شأن علي(عليه السلام) نازل شده است. اي مردم! خدا را گواه مي‌گيرم كه در انجام وظايف رسالت فروگذار نكردم و بر پيامبر، جز ابلاغ فرمان حق، وظيفه‌اي ديگر نيست.

به خدا سوگند، غير از اين مرد كه هم اكنون دست او را گرفته و او را بر كشيده‌ام هرگز ديگري نيست كه بتواند دستورات قرآن را براي شما روشن كند و تفسير آيات آن را بيان نمايد، همين مردي كه اكنون بازوي او را گرفته‌ام و به شما اعلام مي‌كنم كه:

هر كس را من مولا و سرپرست و صاحب اختيارم، علي(عليه السلام) مولا و سرپرست و صاحب اختيار اوست؛ اين مرد، علي بن ابي‌طالب است، برادر و وصي من است، كه فرمان دوستي و ولايت او از جانب حق متعال بر من نازل گرديده است.

اي مردم! نسبت به خداوند آنچنان كه شايسته است پرهيزگار باشيد مبادا كه جزء مسلماني ديده از جهان فرو بنديد.

اي مردم! به خدا و پيامبرش باور آريد و به نوري كه با او نازل شده ايمان آوريد، پيش از آنكه خشم خداي شما را فرو گيرد و به مجازات، رخسارتان به عقب باز گردانده شود.

اي مردم! اين نور از جانب حق تعالي در من سرشته شده و بعد از آن در طينت علي(عليه السلام) و سپس در نسل او قرار داده شده تا آنگاه كه نوبت به امام قائم، مهدي(عج) رسد و اوست كه سرانجام، حق خدا و حقوق ما را از خواهد ستاند؛ كه خداوند عزّوجلّ ما را بر تمام مقصران و دشمنان و مخالفان و خائنان و معصيت كاران و ستمگران حجت قرار داده است.

اي مردم! به شما اعلام خطر مي‌كنم، به هوش باشيد كه من فرستاده خدا به سوي شمايم و پيش از من رسولاني آمده و رفته‌اند، آيا اگر من نيز از جهان بروم و يا كشته شوم، به راه پيشينيان خود، باز مي‌گرديد؟! ولي هر آن كس كه به عقب باز گردد و به جاهليت اسلاف خود روي كند، زياني به خداوند نخواهد رساند، امّا پروردگار، سپاسگزاران را پاداش نيكو مرحمت خواهد كرد.

اي مردم! بدانيد كه علي(عليه السلام) همان كسي است كه متّصف و موصوف به سپاسگزاري و شكيبايي است و پس از او فرزندان من كه از صلب اويند، به اين صفات مزيّن و ممتازند.

اي مردم! مسلمانيِ خود را بر خداوند منّت منهيد، كه موجب خشم و غضب پروردگار بر شما گردد و عذابي از سوي او به شما رسد، زيرا كه حق در كمين است.

اي مردم! چيزي نمي‌گذرد كه پس از من امامان و سردمداراني پديد آيند كه خلق را به آتش و دوزخ فراخوانند اما اين گروه را در روز قيامت يار و مددكاري نخواهد بود.

اي مردم! خدا و پيامبرش از اين كسان، متنفّر و بيزارند.

اي مردم! اينان و پيروان و يارانشان، جملگي، در پست‌ترين دوزخ گرفتار خواهند شد، و چه بد جايگاهي است دوزخ، براي اين گروه كه به تكبر گراييده‌اند. هشدار باشيد كه اينان همان "ياران صحيفه" اند (اما هر يك از شما بايد كه در نامه اعمال خود بنگرد گر چه مردم جر تني چند، نامه عمل خود را از ياد برده‌اند).

اي مردم! من اين ولايت را به عنوان امامت و ارث تا روز قيامت، در ذريه و نسل خود قرار دادم و با اين كار وظيفه‌اي را كه به آن مأمور بودم، به پايان بردم تا بر هر حاضر و غايب و بر هر كس كه شايد در اين انجمن بوده و يا در اين اجتماع حضور نداشته است و حتي بر آنان كه هنوز از مادر متولد نشده‌اند، حجّت تمام باشد. بايد كه ماجراي امروز را حاضران به غائبان گزارش كنند و پدران به فرزندان تا واپسين روز خبر دهند. گر چه مدتي نخواهد گذشت كه (عده‌اي) اين امر را با غصب و ستم، از آنِ خود قرار خواهند داد و خدا آن غاصبان را لعنت كند و از رحمت خود، دور و مهجورشان سازد و در چنين حال، سزاوار اين عذاب گردند كه فرمود:

«سَنُفرِغُ لَكُم أيُّهَا الثَّقَلانَ يُرسَلُ عَلَيكُما شُواظٌ مِن نارٍ وَ نُحاسٌ فَلا تَنتَصِران.»

اي مردم! خداوند شما را به حال خود رها نخواهد كرد تا آنكه پاك و پليد از يكديگر ممتاز گردند و خدا شما را بر اسرار پنهان، آگاهي نداده و نخواهد داد.

اي مردم! سرزميني نيست مگر آنكه خداوند، مردم آن را در اثر تكذيب حق، هلاك كرده و چنانكه خود به اين معني اشاره فرموده است: «وَ كَذلِكَ نُهلِكَ القُري وَ هِيَ ظالِمَ?ٌ»

به هوش باشيد كه عنوان (اميرالمؤمنين) بر كسي جز برادر من روا نيست و اين سمت و مقام و فرمانروايي بر مسلمانان، پس از من، براي هيچ كس جز وي مجاز و حلال نيست.
و اين علي(عليه السلام) امام و پيشواي شما و وليّ و صاحب اختيار شماست. كه خداوند، در مورد او تهديدها و وعده‌ها كرده و خدا وعده‌هاي خود را انجام خواهد داد.

اي مردم! پيش از شما، اكثر مردم نخستين به گمراهي رفتند و خداوند ايشان را هلاك نمود و هم اوست هلاك كننده گروه‌هايي كه از اين پس مي‌آيند، همچنانكه فرمود: «ألَم نُهلِكِ الأوَّلينَ، ثُمَّ نُتبِعُهُمُ الاخِرينَ، كَذلِكَ نَفعَلُ بِالمُجرِمينَ، وَيلٌ يَومئذٍ لِلمُكَذِّبينَ.»

اي مردم! خداوند، مرا به پاره‌اي از امور امر كرده و از پاره‌اي ديگر نهي فرموده است و من نيز علي(عليه‌السلام) را به آن امور، امر و نهي كرده‌ام؛ پس در حقيقت، او اوامر و نواحي حق را از پروردگار خود اخذ نموده است؛ پس بايد كه به فرمان او گوش كنيد تا از سلامت برخوردار گرديد و دستورش را به اجرا گذاريد تا به راه هدايت رفته باشيد و از آنچه نهي مي‌كند حذر كنيد تا به رشد و كمال رسيد و خويشتن را بدانگونه كه خواست اوست، باز سازيد و مبادا كه راه‌هاي ديگر شما را از پيمودن راه و رويه او باز دارد.

اي مردم! صراط مستقيم خداوند منم و شما به رعايت آن مأمور شده‌ايد و پس از من، علي(عليه‌السلام) و سپس فرزندانم كه از صلب اويند امامان و پيشوايان شمايند كه خلق را به راه راست هدايت مي‌كنند و پيوسته روي به سوي حق دارند.

(پس از آن سوره حمد را تا پايان تلاوت كرد و به ادامه سخن پرداخت:)

اي مردم! اين سوره (حمد) در شأن من و علي(عليه السلام) و فرزندانش فرود آمد و شامل ايشان مي‌گردد همچنين مخصوص آنهاست، ايشان، اولياي خدايند كه نه خوفي در دل دارند و نه اندوهي آزارشان دهد، بدانيد كه حزب الله پيروز است و در برابر، دشمنان علي، گروهي اهل شقاق و نفاق و كينه ورزاني متجاوز و برادران اهريمنند كه به منظور فريب و نيرنگ، سخنان بي مغز و آميخته به رنگ و ريا با يكديگر نجوا مي‌كنند.

معرفي دوستان و دشمنان
اي مردم! دوستداران علي(عليه السلام) و فرزندانش، مردمي اهل ايمانند كه خداوند در كتاب خود از آنان بدينگونه ياد كرده است:

«لا تَجِدُ قَوماً يُؤمِنونَ بِاللهِ وَاليَومِ الاخِرِ يُوادُّونَ مَن حادَّ اللهَ وَ رَسُولَهَ ... » (سوره مجادله، آيه 22) دوستداران علي و فرزندانش كساني هستند كه در دل‌هايشان ايمان نوشته شده ، و مدد نموده خداوند ايشان را به وسيله فرشته‌اي از سوي خودش و او وارد فرمايد ايشان را در باغ‌هايي‌ كه جاريست از زير آنها نهرهايي و براي هميشه در آنجا مي‌مانند. خداوند از ايشان راضي و ايشان از خداوند خشنودند.

ايشان حزب خدايند و آگاه باشيد كه حزب خدا رستگارانند!

خداوند عزّوجلّ در توصيف ايشان چنين فرموده است:

«الَّذينَ آمَنُوا وَ لَم يَلبَسُوا ايمانَهُم بِظُلمٍ أولئِكَ لَهُمُ الأمنُ وَ هُم مُهتَدُونَ.»

و نيز مي‌فرمايد: «اينان در امن و امان، به بهشت داخل شوند و فرشتگان با فروتني، سلامشان دهند و گويند: پاك و پاكيزه‌ايد شما؛ پس جاودانه در بهشت ساكن شويد.»

آگاه باشيد دوستان ايشان كساني هستند كه خداوند در توصيفشان در جاي ديگر فرمايد:

«ايشان، در امن و سلامت و بي حساب به بهشت وارد مي‌شوند.»

و در مورد دشمنان ايشان فرموده است:

«آگاه باشيد دشمنان آنها كساني هستند كه به دوزخ در مي‌افتند و غريو جهنم را كه مي‌جوشد و مي‌خروشد و صدايي كه از سوخت و سوز آن برمي‌خيزد، مي‌شنوند.»

خداوندا! هر كس كه علي(عليه‌السلام) دوست مي‌دارد، دوست بدار و هر كس كه با وي دشمن است، دشمن دار. خداوندا! هر كس كه علي(عليه السلام) انكار كند، لعنت كن و آن كس كه پذيراي حق او نباشد، به خشم و غضب خود، گرفتار ساز.
و نيز در قرآن آمده:

«كُلَّما دَخَلَت أمَّ?ٌ لَعَنَت أختَها .»

همچنين درباره دشمنان آنها فرموده است:

«كُلَّما ألقِيَ فيها فَوجُ سَألَهُم خَزَنَتُها ألَم يأتِكُم نَذيرٌ، قالوا بَلي قَد جاءَنا نَذيرٌ فَكَذَّبنا وَ قُلنا ما نَزَّلَ اللهُ مِن شَيءٍ إِن أنتُم إِلّا في ضَلالٍ كَبيرٍ .»

آگاه باشيد كه دوستداران علي(عليه السلام) و فرزندانش به غيب ايمان دارند و از پروردگار خود در خشيت و هراسند. اين گروه را اجر و پاداشي عظيم خواهد بود.

اي مردم! ميان دوزخ و بهشت، تفاوتي بزرگ است.

دشمن ما همان است كه خداوند او را مذمّت و لعنت فرموده و دوستدار ما مورد مدح و ستايش و محبّت پروردگار است.

اي مردم! من، منذر و ترساننده‌ام و علي هادي و رهنماست.

اي مردم! من، پيامبرم و علي، وصي من است.

معرفي حضرت مهدي (عج)
آگاه باشيد البتّه! آخرين امام زمان قائمِ "مهدي" است.

آگاه باشيد او ياري كننده دين خداست.

آگاه باشيد او انتقام گيرنده از ستمكاران است.

آگاه باشيد او گشاينده دژهاي استوار و ويرانگر قلعه‌هاي مستحكم است.

آگاه باشيد او نابود كننده طوايف مشرك است.

آگاه باشيد او منتقم خون‌هاي ناحق ريخته اولياء خداست.

آگاه باشيد او حامي دين خداست.

آگاه باشيد او جرعه‌نوش درياي ژرف حقايق و معاني است.

آگاه باشيد او معرِّف هر صاحب فضيلتي است به برترينش و هر نادان بي فضيلتي است به نادانيش. آگاه باشيد او برگزيده خدا و منتخب پروردگار عالم است.

آگاه باشيد او وارث همه دانش‌ها و محيط به همه علوم است.

آگاه باشيد او خبر دهنده شئون خداوند و مراتب ايمان است.

آگاه باشيد او رشيد و رهسپار صراط مستقيم و استوار است.

آگاه باشيد او آن كسي است كه امور خلايق به او واگذار شده است.

آگاه باشيد او آن كسي است كه گذشتگان به ظهور وي بشارت داده‌اند.

آگاه باشيد او حجّت پايدار خداوند است كه حجّت ديگري بعد از او نيست؛ زيرا حقّي نيست، كه با او نباشد و نوري نيست كه همراه او نباشد.

(اي مردم!) جز شقيِ واژگون بخت كسي با علي(عليه السلام) كينه نمي‌ورزد و جز پارساي پرهيزگار، مِهر علي(عليه السلام) در دل نمي‌گيرد و جز اهل ايمان و مخلصان بي ريا به علي(عليه السلام) ايمان نخواهند آورد و به خدا سوگند سوره «وَالعَصر إِنَّ الإِنسانَ لَفي خُسرٍ ...» در شأن علي(عليه السلام) نازل شده است.
آگاه باشيد اوست آنكه كسي بر او پيروز نمي‌شود و كسي را در برابر او نصرت نتوان كرد.

آگاه باشيد كه او ولّي خداست در گستره زمين و فرمانرواي حق است در ميان خلايق و امين خداست در پيدا و پنهان.

طرح مسئله بيعت
اي مردم! آنچه لازم بود به شما فهماندم و برايتان توضيح دادم و اين علي(عليه السلام) است كه پس از من، تعليم و تفهيم شما را به عهده خواهد گرفت. آگاه باشيد از شما مي‌خواهم كه پس از پايان خطابه (به نشان قبول و تمكين) نخست با من و سپس با علي(عليه السلام)، دست بيعت دهيد و ميثاق خود را استوار كنيد.

بدانيد كه من به خداوند تعهّد سپرده‌ام و علي(عليه السلام) در برابر من تعهّد و بيعت نموده است و من، اكنون، از سوي حق تعالي از شما مي‌خواهم كه با علي(عليه السلام) بيعت كنيد و بدانيد كه هر كس بيعت خود را بشكند، به زيان خويش اقدام كرده است:  «فَمَن نَكَثَ فإِنَّما يَنكُثُ عَلي نَفسِهِ.»

حج
اي مردم! حج و صفا و مروه از شعائر الهي است.

«فَمَن حَجَّ أوِ اعتَمَرَ فَلا جُناحَ عَلَيهِ أن يَطَّوَّفَ بِهِما.»

اي مردم! حج خانه خدا كنيد كه هيچ خانداني نيست كه به آن خانه وارد شود مگر آنكه بي نياز گردد و هيچ خانواده‌اي از اين خانه، رخ نتابيده، مگر آنكه به فقر و تهيدستي گرفتار آمده است. اي مردم! مؤمني نيست كه در آن موقف كريم بايستد مگر آنكه خداوند از معاصي گذشته او چشم‌پوشي مي‌كند. پس آنگاه كه حجَّش تمام شد زندگي و اعمال را از نو آغاز مي‌كند.

اي مردم! زائران خانه خدا از سوي حق تعالي، مدد و نصرت مي‌شوند و هزينه سفرشان در دنيا جبران و نيز اندوخته روز واپسين ايشان خواهد شد كه خداوند، پاداش نيكوكاران را تباه نخواهد فرمود.

اي مردم! خانه خدا را با اعتقاد كامل و با دقت و فهم درست زيارت كنيد و مباد كه بدون توبه و ترك گناهان گذشته خود، از آن مواقف شريف باز گرديد.

بايد كه ماجراي امروز را حاضران به غائبان گزارش كنند و پدران به فرزندان تا واپسين روز خبر دهند. گر چه مدتي نخواهد گذشت كه (عده‌اي) اين امر را با غصب و ستم، از آنِ خود قرار خواهند داد و خدا آن غاصبان را لعنت كند و از رحمت خود، دور و مهجورشان سازد.
اي مردم! اقامه نماز و پرداخت زكات، بايد بر طبق دستور پروردگار و به همان روش كه او فرمان داده است، به عمل آيد و چنانچه با گذشت زمان، كوتاهي كنيد يا مسائل و معارف دين را فراموش نمائيد، اين علي(عليه السلام) وليّ و سرپرست شما، مبيّن آن معارف و احكام براي شماست. همان كه خداوند عزّوجلّ، او را پس از من براي شما منصوب كرده و هم اماماني كه به جانشيني من و او از سوي حق تعالي تعيين گرديده‌اند، پاسخگوي مسايل و مشكلات شما خواهند بود و بر آنچه نمي‌دانيد آگاهتان خواهد كرد.

احكام الهي
آگاه باشيد! حلال و حرام خدا، بيش از آن است كه بتوانم يك به يك برشمارم و معرفي نمايم؛ چون چنين است، در يك كلام مي‌گويم كه به حلال‌ها امر مي‌كنم و از حرام‌ها نهي مي‌نمايم و به منظور توضيح و تبيين آنها، مأمور شده‌ام كه از شما بيعت گيرم و دست تعهد و پيمان بفشارم كه آنچه از سوي حق تعالي درباره اميرالمؤمنين، علي(عليه السلام) و اماماني كه از نسل من و علي(عليه السلام) به جهان خواهند آمد، پذيرفته باشيد. و مهدي(عج)، قائم امامان و قاضي به حق تا روز واپسين خواهد بود.

اي مردم! هر عمل حلالي كه به شما معرفي كردم و هر كار حرامي كه از آن نهي نمودم، از گفته خود باز نمي‌گردم و آن را تغيير نخواهم داد. اين امر را به خاطر بسپاريد و هرگز فراموش مكنيد و به ديگران نيز سفارش كنيد، مباد احكام مرا دگرگون سازيد.

آگاه باشيد من سخن خود را مجدداً تأكيد مي‌كنم كه: نماز را به پاي داريد و زكات بدهيد، امر به معروف و نهي از منكر كنيد اما بدانيد كه سرآغاز هر امر به معروف و نهي از منكري اين است كه فرامين مرا بپذيريد و حاضران، آن را به غائبان، اطلاع دهيد و به اطاعت از اوامر من وادارشان كنيد. و از مخالفت با آنها بر حذرشان سازيد؛ زيرا كه اينها دستور خداوند عزّوجلّ و فرمان من است، و بدانيد كه بدون امام معصوم (و بي معرفت او) امر به معروف و نهي از منكر امكان پذير نيست.

تنها راه هدايت
اي مردم! اين قرآن است كه امامان پس از علي(عليه السلام) را از فرزندان و از نسل او معرفي كرده و من نيز به شما توضيح دادم كه علي از من و من از اويم. خداوند در كتاب خود فرموده است:

«وَ جَعَلَها كَلِمَ?ً باقِيَ?ً في عَقِبِهِ.»

و اين علي(عليه السلام) امام و پيشواي شما و وليّ و صاحب اختيار شماست. كه خداوند، در مورد او تهديدها و وعده‌ها كرده و خدا وعده‌هاي خود را انجام خواهد داد.
و من نيز گفتم: "تا آن زمان كه دست تمسك به دامن اين دو امر گرانسنگ (يعني كتاب خدا و عترت و خاندان من) زده‌ايد، هرگز به گمراهي و ضلالت دچار نخواهيد شد."

اي مردم! تقوا را پيشه خود كنيد و به قيامت بينديشيد كه خداوند متعال فرمود:

«إِنَّ زَلزَل?َ السّاعَ?ِ شَيءٌ عَظيم."

اي مردم! به مرگ بينديشيد و از حساب و ميزان و محاكمه در پيشگاه پروردگار جهانيان غافل مباشيد و ثواب و عقاب و پاداش و كيفر رستاخيز را از خاطر مبريد، كه هر كس نيكي كند، پاداش يابد و هر كس دامن به بدي آلوده سازد، بهره‌اي از بهشت نخواهد داشت.

بيعت گرفتن
اي مردم! شما را از آن حد فزون‌تر است كه بتوانيد يك يك، با من دست بيعت دهيد در حالي كه به فرمان خدا، مأمورم كه از زبان هر يك از شما اعتراف گيرم كه منصب فرمانروايي و امارت بر مؤمنان را كه براي علي(عليه السلام) قرار داده‌ام پذيرفته‌ايد و نيز (مأمورم كه) در مورد قبول امامت و ولايت اماماني كه از نسل من و صلب علي(عليه السلام) مي‌باشند، اقرار و بيعت گيرم. حال كه چنين است، همگان يك صدا و به زبان، بگوييد: (اي رسول خدا!) آنچه كه در ولايت و رهبري مطلق علي(عليه السلام) و امامان پس از وي كه از صلب اويند از جانب حق تعالي به ما ابلاغ كردي، شنيديم و در برابر آن مطيع و تسليميم و به آن امر راضي و خشنوديم! اينك ما به دل و جان و به زبان و دستمان، نسبت به قبول ولايت با تو بيعت مي‌كنيم و پيمان مي‌بنديم كه با اين اعتقاد، زندگي كنيم و با آن بميريم و تا آن زمان كه سر از خاك برداريم، به آن پايبند بوده و هرگز در آن تغيير و تبديلي ندهيم و شك و ترديدي ننماييم و از سر پيمان خود برنخيزيم و از خدا و پيامبرش و اميرالمؤمنين، علي(عليه السلام) و فرزندانش حسن و حسين و امامان ديگر كه از صلب علي(عليه السلام) به جهان آيند، فرمان بريم.

اي مردم! مقام و منزلتي كه حسن و حسين نزد خدا و رسول او دارند، گوشزدتان كرده و ابلاغ نموده و متوجهتان ساختم كه اين دو تن سرور جوانان اهل بهشتند و بعد از من كه جدّ ايشانم و بعد از علي(عليه السلام)، منصب امامت خواهند داشت.

و (اي مردم!) بگوييد: «در اين امر، مطيع خدا و پيامبرش و علي(عليه السلام)، و حسنين و امامان پس از ايشانيم. تو (اي پيامبر) در مورد ولايت اميرالمؤمنين از دل و جان با ما عهد و ميثاق بستي؛ از كساني كه توفيق مصافحه يافتند به دست، و از آنها كه توفيق اين كار نيافتند، از زبانشان بيعت گرفتي. پيمان نموديم كه ديگري را به جاي اين امر نگيريم و دل و جانمان به جانب ديگر روي ننمايد. خدا را در اين كار شاهد گرفتيم او به شهادت، كافي است و تو نيز (پيامبر) و همچنين همه مطيعان فرمان حق از حاضر و غائب و فرشتگان و جنود خدا و همه بندگان او را همگي را گواه و شاهد اين امر كرديم و خدا از هر شاهدي بزرگتر است.»

اي مردم! صراط مستقيم خداوند منم و شما به رعايت آن مأمور شده‌ايد و پس از من، علي(عليه‌السلام) و سپس فرزندانم كه از صلب اويند امامان و پيشوايان شمايند كه خلق را به راه راست هدايت مي‌كنند و پيوسته روي به سوي حق دارند.
اي مردم! چه مي‌گوييد؟ خداوند، هر آوازي را مي‌شنود و از سرّ و پنهان همه آگاه است. (بدانيد) آن كس كه به راه هدايت رود، به سود خود رفته و آن كس كه به گمراهي گرايد، تنها به زيان خويش اقدام كرده است. چرا كه دست خدا فوق هر دستي و قدرتش برتر از هر قدرتي است.

اي مردم! از خدا بترسيد و پرهيزگاري پيشه كنيد و پيمان خود را با علي(عليه السلام) اميرالمؤمنين و با حسنين و امامان ديگر كه كلمه طيبه باقيه‌اند، استوار نماييد. هر كه در اين امر، مكر پردازد خدايش به هلاكت در افكند و آن كس كه بر عهد خود پاي فشرده خدايش رحمت كند. «فَمَن نَكَثَ فَإِنَّما يَنكُثُ عَلي نَفسِهِ... .»

اي مردم! آنچه به شما گفتم، بازگوييد و بر علي(عليه السلام)، با عنوان رسمي اميرالمؤمنين سلام دهيد. بگوييد: «پروردگارا دستورت را شنيديم و اطاعت كرديم تا از مرحمت و مغفرت تو بهره‌مند شويم كه بازگشت همه به توست» و بگوييد:

«سپاس خداي را كه به اين امر ما را هدايت و دلالت فرموده و اگر راهنمائيمان نمي‌كرد، ما، خود، به راه هدايت دست نمي‌يافتيم.»

اي مردم! فضايل و امتيازات علي بن ابيطالب و قدر و منزلتش نزد خداوند، كه در كتاب خدا نازل شده، بيشتر از آن است كه بتوانم در يك جلسه برايتان برشمرم؛ پس هر كس كه از مناقب و فضايل او نزد شما مطلبي گويد، از او بپذيريد.

اي مردم! هر كس از خدا و پيامبر او و از علي(عليه السلام) و امامان و پيشواياني كه معرفي كردم، فرمان بَرَد، به رستگاري بزرگي نايل آمده است.(رستگاري بزرگ چيست؟)

اي مردم! رستگاران، كساني هستند كه در بيعت با علي(عليه السلام) و پذيرش ولايت او و در اداي سلام بر وي به عنوان اميرالمؤمنين، مبادرت و سبقت جويند، اينان در بهشتِ نعمت‌ها متنعّم خواهند بود.

اي مردم! سخني گوييد كه موجب رضاي خدا باشد: «فَإِن تَكفُرُوا أنتُم وَ مَن فِي الأرضِ جَميعاً فَلَن يَضُرَّ اللهَ شَيئاً.»

خداوندا! مردان و زنان با ايمان را بيامرز و كافران را به غضب خود گرفتار ساز و ستايش، خداي راست كه پروردگار جهانيان است.

(در اين هنگام مردم، فرياد برآوردند:)

فرمان خدا و پيامبر خدا را شنيديم و با دل و زبان و دست مطيع و فرمانبرداريم. چون سخنان پيامبر، تمام شد، مردم بر گِرد آن حضرت و اميرالمؤمنين(عليه السلام) سخت ازدحام كردند و هر كس مي‌خواست با ايشان، مصافحه و بيعت كند.

گويند نخستين كسي كه موفق به مصافحه و بيعت شد، ابوبكر بود و پس از وي عمر و سپس عثمان بيعت كردند و به دنبال ايشان باقي مهاجران و انصار و ديگر مردمان، اقدام به بيعت كردند تا آنگاه كه وقت نماز مغرب رسيد. پيامبر در آن شب، نماز مغرب و عشا را پيوسته و در يك زمان به جاي آورد.

در روايت است كه پيامبر (صلي الله عليه و آله) با هر گروه كه به عنوان بيعت، مصافحه مي‌كرد، مي‌گفت: «ألحَمدُللهِ الَّذي فَضّلَنا عَلي جَميعِ العالَمينَ؛ ستايش خداي را كه ما را بر همه جهانيان امتياز مرحمت فرمود.»
http://www.astane.mihanblog.com

پروانه:

 روز مـحـشــر پـرسـيـد ز مـن رب جـلــــــــي
گفت تو غـرق گنـاهي؟ گفتمش يـا رب بلي
گفت پس آتش نميـگيرد چـرا جـسم و تنـت
گفتمش چون حـك نمودم روي قلبم يا علي

رسول اعظم (صل الله عليه و آله) :

« ان حلقة باب الجنة من ياقوته حمراء علي صفائح الذهب فإذا دقت الحلقة علي الصفحة ، طنّت و قالت : يا علي »

پيامبر اعظم (صل الله عليه و آله) مي فرمايند :

« حلقه در بهشت از جنس ياقوت سرخ است بر روي صفحه اي از طلا ، كه وقتي حلقه بر روي صفحه كوبيده ميشود طنين مي اندازد و مي گويد : يا علي . »

مرحوم علامه طباطبائي در باب اين حديث چنين بيان مي فرمايند :

« مهمان وقتي به خانه اي وارد مي شود صاحبخانه را صدا مي كند . صاحب بهشت و مهماندار بهشت علي بن ابي طالب ( سلام الله عليه ) است . »

سفیر نور

تو پیمبر به همه خلق خـــــدایی احمد                     به مَثل چون گل خوشبوی وفایی احمد

تو فرستاده حقــی و رســــــول مدنی                     تو که بر خــالق خود نیز رضائی احمد

تو که در خلق عـظیمی و سراپرده راز                     تو که چون چشمه ی جوشان صفائی احمد

تو و قــرآن همه در ظِل عنایات جلـیل                       تو که بـر خلق پنـاهــی و رجائی احمد

نخل دین یافت ثــمر از قـدم دل جـویت                     تو که برقـامت دیـن ســـبز ردائی احمد

هر کسی راه ندارد به سَر منزلِ عشق                   تو ســفرکرده ی مـعـــراج خدائی احمد